Για παντα

Για παντα…

Αλλοτε ηχει σαν υποσχεση, αλλοτε σαν ευχη κι ομως καθε φορα ακουγεται τοσο αδυναμο και τοσο ευθραυστο.

Ισως γιατι ειναι στη φυση του ανθρωπου να θελει να υποταξει το χρονο, να τον δαμασει και να εκτινει την υπαρξη και τα ονειρα του στην αιωνιοτητα. Ειναι μια εμφυτη αναγκη να επιχειρησει, εστω και  λεκτικα, να ξεγελασει τον εαυτο του και να προσφερει στην ψυχη του το βαλσαμο της σταθεροτητας μακρια απο καθε φθορα και καθε αλλαγη.

Ποσοι εχουν πει «θα σ αγαπω για παντα»; Ποσοι εχουν πει «θα ειμαστε για παντα φιλοι»; Ποσο συχνα αληθεια εχουν εκλπηρωθει αυτες οι υποσχεσεις;

Το για παντα ειναι η ευκολη λυση στο να δειξεις το μακροπροθεσμο μιας καταστασης αλλα στην ουσια παντα κρυβει ενα «μεχρι να». Δε θα μπορουσε αλλωστε να ειναι αλλιως.

Τα ανθρωπινα «μεχρι να» ειναι ηδη οριοθετημενα αλλα ποτε γνωστα. Αλλαζουν δυναμικα και υποκεινται στη βουληση της μοιρας που εμφανιζει μια αρρωστημενη διαστροφη να παιζει αδιαφορα με τα νηματα της ζωης καθε υπαρξης και να αποφασιζει για το ποτε αυτα θα κοπουν.

Ειναι επομενως συμβατικα για παντα, ψευτικα και ανυποστατα που χορηγουνται κοινωνικη και ψυχικη αδεια, προκειμενου να κατευνασουν τα πνευματα και να αγαλλιασουν τις τρομαγμενες ψυχες. 

Ποιος θα ελεγε οχι σε μια αγαπη για παντα, η ακομη και σε μια ζωη για παντα; Κανεις θνητος. Αλλωστε ο καθενας απο μας αμα τη γεννησει του φερει μαζι του ενα υπογεγραμενο συμβολαιο με πολλες συμφωνιες που κινουνται στη σφαιρα του για παντα.

Προκυπτει ομως ενα θεμα. Το θεμα πως, οπως σε καθε συμβολαιο, υπαρχουν και σελιδες με ψιλα γραμματα τα οποια κανεις ποτε δε μπαινει στο κοπο να διαβασει. Αν ομως αναλογιστει κανεις το τιμημα και τους κανονες του παιχνιδιου θα δει πως τα ψιλα γραμματα ειναι αυτα που στο τελος κανουν τη διαφορα. Καθε για παντα λοιπον θελει μεγαλη προσοχη και αστειρευτη ειλικρινια..

Posted from WordPress for Android

Τι φοβασαι πιο πολυ;

Ποιο ειναι το πιο ισχυρο κινητρο στη ζωη;

Καποιοι θα σου πουν η αγαπη. Αλλοι θα σου πουν ο ερωτας, τα λεφτα, η ίσως ματαιοδοξια…

Στην πραγματικοτητα τι ειναι αυτο που μας κανει να κανουμε οτι κανουμε;

Δεν υπαρχει σαφης απαντηση, ολα ομως εχουν να κανουν με το αισθημα επιβιωσης. Αγαπαμε, γιατι ετσι εχουμε προγραμματιστει μετα απο χρονια εξελιξης. Η αγαπη κανει τη μοναδα, ομαδα, ικανη να ανταπεξελθει σε καθε κινδυνο, ενώ ο ερωτας απ την αλλη γεμιζει το μυαλο και κανει τον ανθρωπο να νιωθει ικανος για ολα. Στην πραγματικοτητα ομως κι αυτος δεν ειναι τιποτε αλλο παρα μια ορμονικη φουσκα, μια ανοητη εξαψη, μια παροξυνση της στιγμης που κανει την καρδια σου να χτυπα δυνατα, ολο και πιο δυνατα μεχρι να καταρρευσεις.

Το χρημα και η δοξα απ την αλλη παλι ειναι ένα οπλο, ένα εργαλειο στα χερια ωστε να εξασφαλιστει η απαιτουμενη ισχυς και υπεροχη που θα δωσει το πλεονοκτημα επιβιωσης.

Αρα που καταληγουν ολα; Αμιγως στην επιβιωση η μηπως πισω απο το μανδυα του «επιβιωνω» υπαρχει το φοβαμαι; Το φοβαμαι να χαθω, φοβαμαι να αποδεχτω το αναλωσιμο της υπαρξης μου, το φοβαμαι δε θελω να φυγω, το φοβαμαι θα παλεψω οσο μπορω για να νικησω το αναποφευκτο…

Τελικα φαίνεται πως ίσως ο φοβος ειναι το μεγαλυτερο κινητρο για ολα στη ζωη. Ο φοβος της ανθρωπινης θνητοτητας, η απλη επιγνωση καταγεγραμμενη στον ιδιο μας τον εαυτο απο τη στιγμη της γεννησης πως ερχομαστε για να φυγουμε. Καποιοι εκμεταλλευονται το πλεον ισχυρο κινητρο για να κανουν κατι που πιστευουν οτι ειναι καλο, για τους ιδιους και για τους αλλους, ενώ αλλοι εστιαζουν μονο στον εαυτο τους. Στο τέλος ομως και οι μεν και οι δε απλα φοβουνται.

Και ίσως αν δεν υπηρχε ο φοβος αυτος, τοτε απλα δε θα ειμαστε ανθρωποι. Άλλωστς οι αρχαιοι ημων ελεγαν πως οι θεοι ζηλευουν τους ανθρωπους για τη θνητοτητα τους και σιγουρα ο φοβος αυτος εχει κανει τον ανθρωπο εκτος απο το να βιωσει πονο και οδυνη, να δημιουργησει και να προσπαθησει να ξεφυγει με καθε τροπο από καθε τι φθαρτο και πεπερασμενο. Ειναι ισως στην ουσια ο φοβος που  δίνει στον ανθρωπο  την ανθρωπια…

Μηπως ειναι οντως ο φοβος το πιο ισχυρο κινητρο τελικα;

I ve got a heart full of passion and passion’s what makes me weak.

Τυχαίο; Δε νομίζω…

Ειλικρινά το μόνο που θέλω να γράψω και να διερωτηθώ ταυτόχρονα είναι το εξής;

Ή η ζωή παίζει υπερβολικά περίεργα παιχνίδια με πληθώρα αηδιαστικών συμπτώσεων που ξεπερνούν παπακαλιατικές φαντασίες ή κάποιος νομίζει πως μπορεί να μας δουλεύει ψιλό γαζί.

Προσωπικά θα πάρω την επιλογή β’ η οποία και εξαρχής ξέρω ότι ίσχυε και ισχύει ακόμη.

Φυσικά και δεν τρώμε κουτόχορτο, φυσικά και όλα γίνονται αντιληπτά εξαρχής φυσικά και όσο παίζεται αυτό το παιχνίδι θα παίζουμε και μεις.

Το θέμα είναι πότε ο «θύτης» θα συνειδητοποιήσει πως από κυνηγός έγινε κυνηγημένος. Ας μη φοβάται όμως. Προσωπικά είμαι κατά της βίας.

Λίγο θάρρος θελει…

Time management

Τα πάντα τελικά είναι θέμα διαχείρισης χρόνου. Και όπως κάθε τι που έχει να κάνει με διαχείριση εμπλέκει και λογικές κόστους, αξίας, αποτελέσματος, απόδοσης. Έτσι ακριβώς είναι και η ζωή. Για να τη βγάλεις όσο το δυνατόν πιο λάδι από στραβές, κακοτοπιές και λάθος επιλογές πρέπει να υπολογίζεις τα πάντα και να παίρνεις τις αποφάσεις σου ακριβώς τη στιγμή που πρέπει.

Αν αργήσεις, αν αφήσεις το χρόνο να περάσει ενώ ξέρεις τι θες, απλά και μόνο επειδή σκέφτεσαι όλα τα άλλα εκτός από την πάρτη σου, τι έχεις κάνει; Μάλλον έχεις πετάξει το χρόνο σου. Ενα χρονικό διάστημα στο οποίο θα μπορούσες να είχες κάνει χίλια δυο πράματα, να πάθεις και να μάθεις, να πάψεις να φρικάρεις, να ψυχαναγκάζεσαι, να είσαι στη μιζέρια και στην τελική να δίνεις ελπίδες και να δημιουργείς όνειρα.

Υπό αυτό το πρίσμα, ένα ή και δύο χρόνια κατά τα οποία ζεις σε ένα καθεστώς το οποίο σε καταπιέζει κοστίζουν ακριβά και δυστυχώς το κόστος δε το συνειδητοποιείς παρά μόνο όταν φτάσεις στο ταμείο και είναι πλέον αργά και καταλαβαίνεις παράλληλα πως πρέπει να χρεώσεις την πιστωτική σου γιατί πια δεν έχεις δεκάρα πάνω σου. Και τι συμβαίνει όταν χρεώνεις την πιστωτική; Χρωστάς για μια ζωή. Κι αυτό γιατί πρόκειται για ένα άσβεστο χρέος απέναντι στον εαυτό σου. Ένα χρέος συχνά δυσβάσταχτο και δύσκολα αποσβέσιμο καθώς πλέον επηρεάζει κάθε τι που κάνεις στη ζωή σου, σαν ένα παλιό χτύπημα στα πλευρά που κάθε φορά που στραβώνει ο καιρός σου θυμίζει ότι υπάρχει.

Είναι δεδομένη άλλωστε η συνέχεια του χρόνου – για τις ανθρώπινες διαστάσεις πάντα – και όλα προχωράνε σαν μια αλυσίδα αντιδράσεων, όπως μια πυρηνική σχάση. Μια καθυστερημένη απόφαση φέρνει μια όψιμη επιλογή, μια όψιμη επιλογή σε κάνει να αργήσεις να φτάσεις στον προορισμό σου και αν αργήσεις το τρένο θα χει ήδη αναχωρήσει και συ θα βρεθείς εγκλωβισμένος σε ένα ερημικό σταθμό που για λόγους οικονομίας απώλεσε κάθε περαστικό δρομολόγιο και επιπλέον σε αναγκάζουν να φροντίζεις και να συντηρείς κάθε μέρα. Κλεισμένος, απομονωμένος, με τοίχους γύρω σου. Ξέρεις εντούτοις πως ο εγκλεισμός σου θα κρατήσει λίγο, μόλις ένα 9% της ενεργούς και ποιοτικά αξιόλογης ζωής σου. Μετά με βανάκι θα μεταφερθείς δεμένος πισθάγκωνα σε νέο σταθμό. Μόνο που κι εκεί πλέον παρότι θα περνάνε τρένα δε θα μπορείς να ανέβεις σε κανένα. Ο καιρός θα έχει περάσει, οι υποχρεώσεις θα είναι πολλές και ακόμη περισσότερες οι ευθύνες. Και το να κοιτάς αυτό που θες να περνά βασανιστικά από μπροστά σου δεν είναι και το πιο χαρούμενο συναίσθημα.

Ο χρόνος τρέχει λοιπόν, πρέπει να τον πιάσεις, να τον καβαλήσεις και να τον ελέγξεις. Όχι, δε μετανιώνεις για καμία επιλογή σου, αυτές σε διαμόρφωσαν και σε κάναν ότι είσαι, καλό η κακό, απεχθή ή συμπαθή. Το μόνο που μετανιώνεις είναι ότι δεν πήρες τις σωστές αποφάσεις τη στιγμή που έπρεπε.

Όπως λέει και η Wynter: When the feeling comes strong, and you just ve got to hold on, gotta leave it up, you been waiting so long, there’s no turning back now… So το μόνο που χρειάζεται είναι αρχίδια και να πιάσεις τα γαμημένα ηνία και να κουμαντάρεις τη ζωή σου. Είναι δική σου και πολύ πολύτιμη για να τη σκορπάς σε κομμάτια …